Myanmar: Wè is ut hèèt

Hoi allemaal! 

Allereerst super bedankt voor alle lieve, leuke en soms ook nuttige reacties op onze eerste blog vanuit Bangkok. Erg leuk om te zien dat jullie met ons meeleven en dus ook een beetje met ons meereizen. In deze nieuwe blog vertellen we jullie hoe onze eerste kennismaking met Myanmar was. 

Cultuurshock
Na een drama-vlucht in een veel te krap vliegtuigje waarin Hidde absoluut niet stil op schoot wilde zitten maar dat toch moest, met groot protest als gevolg, kwamen we aan in Yangon, de voormalige hoofdstad Myanmar. Vanaf het vliegveld reden we naar de stad en dachten we het eerste half uur, “goh, wat is het hier schoon”. Nou, schijn bedriegt... want wat we daarna in downtown Yangon aantroffen was alles behalve schoon. Het was er vies, mega druk, lawaaierig, droog, stoffig, chaotisch en heel veel jaren terug in de tijd. Het voelde alsof we midden in een drukke stad in India waren aanbelandt. Dat was toch wel even een cultuurshock; zelfs voor ons als echte Azië fans. Maar na een nachtje slapen, hebben we gelukkig ook de mooie kant van de stad mogen leren kennen. De ene pagode is werkelijk nog mooier dan de andere. En achter alle vuiligheid op straat zijn soms prachtige koloniale, maar helaas wel vervallen, panden te vinden. 

Het gouden land
Werkelijk al het moois wat je in Yangon ziet is goud gekleurd. Soms echt goud, soms bladgoud, soms goud geschilderd. Maar keer op keer ziet het er mooi blinkend uit door de stralende zon die erop schijnt. Hoogtepunt was toch wel de 2500 jaar oude Shwedagon Pagode. Het is een kegelvormige, bijna 100 meter hoge, met 50.000 kilo bladgoud en vele duizenden kostbare sierraden en edelstenen bedekte pagode. Het is het grootste tempelcomplex van Myanmar en is één van de belangrijkste boeddhistische bedevaartsoorden ter wereld. Wij vonden het prachtig, alleen onze kinderen hadden niet veel zin en geduld om in de hitte te luisteren naar de verhalen van onze gids. Toen hebben we maar gevraagd of we zonder gids mochten rondlopen. Dat werkte gelukkig een stuk beter voor Joni en Hidde. Ook in Bago, wederom een voormalige hoofdstad van Myanmar, zagen we nog meer goud: o.a. heel veel gouden pagoden en boeddha’s, een gouden paleis en een grote liggende Boeddha met gouden versiersels. Ook hier is het een nog mooier dan het ander. 

Wè is ut hèèt
Wie kent hem niet, de carnavalskraker “Wè is ut hèèt”. Hier in Myanmar vieren ze geen carnaval, maar toch dachten wij de afgelopen dagen vaak aan carnaval en aan dat feestnummer. Want jeetje wè is ut hier hèèt. “Wè is ut hèèt, wè is ut hèèt. Munnen kiel die plèkt, mun oksel vlèkt en mun nek staot vol meej zwèèt. Wè is ut hèèt, wè is ut hèèt. As ge zwit, dan witte dit, in Myanmar daor is ut hèèt”. De thermometer liet in Yangon iedere dag zelfs 35C zien. Maar de gevoelstemperatuur lag daar nog boven. Dus dan weet je het wel... dat is zweten! Dus we lopen van schaduw naar schaduw en we zijn blij met elke ventilator en airco die we voelen. En wij proosten hier niet met lauwe carnavalspilsjes, maar met flesjes koud water en blikjes cola. Afgelopen zondag gingen we naar de Golden Rock. Dat op zo’n 4,5 uur rijden van Yangon en op zo’n 1100m hoogte ligt. Onze gids zei: “neem maar een jas mee, want het is er koud”. Nou, het kwik kwam ‘s avonds niet onder de 20C. En dat noemt men koud. De lokale mensen droegen dikke fleece truien, jassen en mutsen. Wij liepen gewoon lekker in een korte broek en shirtje rond. Oké, wij sliepen lekker in een hotel en konden ‘s avonds dus lekker onder een dekentje kruipen. Terwijl de lokale mensen de nacht buiten bij de pagode moesten doorbrengen omdat zij zich geen hotel kunnen veroorloven. Tsja... Wij vonden de temperatuur in ieder geval juist erg aangenaam! Perfect weer voor een Nederlander. Gelukkig krijgen we bij het Inle Lake als het goed is iets minder hete dagen. 

Als veevoer naar de Golden Rock
Vanuit Yangon gingen we voor een 2-daagse trip naar de Golden Rock. Het vervoer naar de Golden Rock was de laatste 30 minuten echt een gekkenhuis. Je wordt met 50 personen op 7 bankjes in de laadruimte van een pick-up gepropt. Je zit zo krap dat niemand geen kant op kan en dat is ook de bedoeling, want dat is het “veiligst”. Want je medepassagiers zorgen ervoor dat je strak op je plek blijft zitten. Vervolgens scheurt die wagen in volle vaart over een extreem steile, kronkelende veelal onverharde weg omhoog. We hadden het gevoel dat we 30 minuten in een achtbaan zaten. Joni vond het geweldig en zat de hele tijd te lachen. Maar Wouter en ik zagen de lol er niet van in. Die bankjes zijn niet gemaakt voor lange benen van Nederlanders. Na 10 minuten hadden wij door de onhandige houding al slapende, tintelende benen. Wat waren we blij toen we uit mochten stappen en onze benen weer konden strekken. Aan het eind van de middag zien we een prachtige zonsondergang bij de balancerende Golden Rock. De rit was het zeker waard! 

De grootste bezienswaardigheid van Myanmar
We hebben de afgelopen dagen wederom wat mooie bezienswaardigheden van ons lijstje mogen schrappen. Veel culturele, historische hoogtepunten. Stuk voor stuk prachtige plaatjes om te fotograferen. Maar  weten jullie wat de grootste, meest gefotografeerde bezienswaardigheid van Myanmar is??? Juist: onze Joni en Hidde. Van stiekeme foto’s tot netjes gevraagde foto’s. Ik denk dat ze wel 25x per dag door lokale mensen op de foto worden gezet. En wellicht is het wel meer. En dan hebben we het nog niet over alle aaien over hun bol en armen. Zeker Hidde is favoriet met z’n blonde haar. Vandaag vroeg iemand zelfs “is that his real hair color?” Het liefst pakken de mensen onze kinderen op en knuffelen ze hen helemaal plat. Hidde moet er niets van hebben; hij zegt dan “mens” en klampt zich stevig aan ons vast. Joni vond het de eerste dagen ook niet leuk, maar nu vindt ze het prima en poseert ze (meestal) vriendelijk lachend of zwaaiend voor alle camera’s. 

Wist je dat...
- ... een generaal in 1974 van de ene op de andere dag heeft besloten het links rijden te veranderen naar rechts rijden. De boel werd dus omgegooid, maar de auto’s waren ingericht op links rijden – net als de Japanse import auto’s van tegenwoordig. In het meerendeel van de auto’s zit het stuur dus ook aan de rechterkant. Levensgevaarlijk! Want chauffeurs die gaan inhalen zien hierdoor helemaal niet of er tegenliggers aankomen.
- ... we ons in Myanmar super rijk voelen. Onze portemonnee zit vol met briefjes van 10.000 Kyat. Omgerekend is dat slechts €6,08 waard.
- ... we minstens 2x per dag rijst of noodles eten. En ons dit nog niet verveeld.
- ... we in Yangon met een lokaal boemeltreintje 3 uur door het platteland van de stad gereden hebben voor slechts €0,12 per persoon. En o ja, de kinderen waren gratis. Cheap!
- ... Joni iedere liggende Boeddha een slapende Boeddha noemt.
- ... het kamermeisje in Pindaya ons trots liet zien dat we een matrasverwarmer op ons bed hebben; en dat met nachten van zo’n 20C.
- ... we in Pindaya in een grot met 8000 Boeddha beelden zijn geweest. En Hidde bij elk beeld “Boeddha” roept en dat blijft herhalen tot hij van een van ons een  bevestiging krijgt dat hij het goed zegt... zucht...
- ... Joni iedere keer als ze een beestje ziet, ze angstig naar papa/mama roept. Maar toen we bij de entree van de grot van Pindaya een super grote nep spin zagen, ze ineens heel stoer tegen Hidde zegt: “Je hoeft niet bang te zijn Hidde, die spin is nep en doet niks hoor”. 

Lieve, warme groetjes,

Wouter, Myrtille, Joni en Hidde