Puur Azië in Laos en start in de Filipijnen

Hoi lieve volgers,

(N.B. Dit reisverslag stond al een tijdje klaar, maar door slechte wifi-verbindingen is het niet eerder gelukt het verslag online te zetten. Snel volgt een verslag van onze laatste weken in de Filipijnen. Verder is het eindelijk gelukt wat foto’s te uploaden. Dus check onze fotoalbums op deze website voor een sfeerimpressie van onze reis.)

Enkele weken geleden plaatsten we vanuit Koh Lanta onze laatste update. Toen vertelden we jullie dat we naar Laos gingen. Ondertussen zit ons bezoek aan Laos er alweer op en zijn we in het laatste land dat we tijdens deze reis aandoen: de Filipijnen. Hieronder ons verslag van 2 weken Laos en de eerste week in de Filipijnen.

Valse start in Laos
Ons bezoek aan Laos begon met een valse start. Vanwege een flinke onweersbui had onze vlucht vanuit Bangkok naar Luang Prabang een paar uur vertraging. De eerste vlucht van Krabi naar Bangkok verliep perfect. Maar toen begon de ellende. Door het noodweer boven Bangkok werd onze tweede vlucht naar Luang Prabang uitgesteld. Maar hoelang ging de vertraging duren? Dat kon niemand ons vertellen. Iedere keer verlengden ze de boarding time met 15 minuten. En ondertussen was de vertrekhal helemaal overvol met wachtende mensen. Uiteindelijk hadden we ruim 2,5 uur vertraging. De kinderen waren het wachten al snel beu en werden moe (en wij eigenlijk ook). Maar we wilden niet dat de kinderen in een diepe slaap zouden vallen. Dus probeer je ze te entertainen en wakker te houden. Man, man... wat een uitdaging. Maar goed, uiteindelijk overleef je zoiets ook wel weer. Het hoort bij het reizen. Het goede hotel in Luang Prabang zorgde er ‘s avonds voor dat we de ellende snel waren vergeten.

Laidback, authentiek en picture perfect Luang Prabang
Luang Prabang is een stad die je niet mag missen in een reisplan door Laos. Deze oude koningsstad is in 1995 door Unesco op de werelderfgoedlijst van belangrijkste cultuurgoederen van de wereld gezet. De stad staat vol met prachtige - maar in vergelijking met Myanmar en Thailand kleine - Boeddhistische tempels, schattige huizen met authentieke Frans-koloniale architectuur en is omringd door groene bergen en twee rivieren. De tijd lijkt hier stil te hebben gestaan. Ook de inwoners zijn erg laidback. Haasten kennen ze hier niet. De eerste dag gaan we (na flinke tropische regenbuien in de ochtend) ‘s middags eropuit met de fiets om de stad te verkennen. We merken meteen dat Joni en Hidde het weer super leuk vinden om de rood-goud versierde tempels te bezoeken. Vol enthousiasme rennen ze bij de tempelcomplexen van de ene naar de andere ruimte of gebouw. En bij iedere Boeddha zegt Hidde “sssst... Boeddha”. Want ze weten allebei heel erg goed dat ze rustig moeten zijn in de tempels. Erg knap! Bij alle tempels zie je monniken in hun opvallende oranje kleding. Ze zijn gastvrij en erg rustig. Met veel trots heten ze je welkom bij hun tempel. Sommigen willen een praatje met ons maken of onze kinderen een hand geven. Ook merken we dat de stad enorm groen is. Dat zagen we goed vanaf de top van de tempelberg Mount Phousi midden in de stad. Wederom moesten we een aardig klimmetje maken om de top te bereiken. De tempel op de top viel ons wat tegen, maar het uitzicht was prachtig. Alle kleuren bij elkaar zorgen ervoor dat Luang Prabang een ‘picture perfect city’ is. 

Ook in de omgeving van Luang Prabang is veel te doen. We bezoeken de watervallen van Kuang Si. Alleen al de weg ernaar toe is een cadeautje. Vanuit een klein pick-up truckje genieten we van het authentieke, pure Laotianse leven en jungle-achtige natuur. Eenmaal bij het natuurpark van de Kuang Si watervallen aangekomen, was de entree extra leuk voor de kinderen. Hier zit namelijk een opvangcentrum voor verwaarloosde beren. We zien de beren stoeien, eten, slapen en zwemmen. Deze minidierentuin maakte Joni en Hidde helemaal enthousiast. Vrolijk liepen ze daarna door het natuurpark op naar de verschillende levels van de watervallen. Je mag in de azuurblauwe watervallen zwemmen, maar dat hebben wij niet gedaan. We kozen ervoor om lekker te wandelen door het park. Voor de Thailandgangers onder jullie, deze watervallen deden ons denken aan de Erawan Watervallen bij Kanchanaburi. Een dagje later maken we ook nog een boottocht over de Mekong rivier. Want als je in Laos bent, mag een boottocht over de machtige Mekong niet ontbreken. We varen naar de grotten van Pak Ou. Op deze plek vloeien de Nam Ou rivier en de Mekong samen. Onderweg zien we hoe er letterlijk hard aan de weg wordt getimmerd. Met name China investeert in goede wegen en treinverbindingen in Laos. Dit alles met de bedoeling een goede handelsroute te maken naar Laos, Thailand, Maleisië en Singapore. 

Verhuizen in Vang Vieng
Kakkerlakken horen bij tropische landen. Dat weten we en daar schrikken we niet van op, maar ze zullen nooit onze vrienden worden. Een kleine kakkerlak in een badkamer overleven we nog wel. Maar als je binnen een paar uur meerdere mega grote kakkerlakken in je badkamer aantreft, is voor ons de maat vol. Met de in een kop en schoteltje gevangen kakkerlak in de hand, ging Wouter naar de receptie. De reactie van de manager was veelzeggend: “oh, shit, again this problem!”. Toen wisten we genoeg, er zal wel een plaag zitten. Met een spuitbus vol chemische troep, konden we om 22:00u ‘s avonds naar een andere bungalow verhuizen, maar geen garantie dat daar geen kakkerlakken zaten. Zo laat op de avond kun je met twee vermoeide kinderen niets anders dan die nieuwe bungalow te accepteren. Maar we waren er klaar mee; niet alleen vanwege de kakkerlakken maar ook doordat het hele hotel vies en slecht onderhouden was. Zo jammer, want het ligt op een prachtige locatie met een geweldig uitzicht over het karstgebergte van Vang Vieng. De volgende ochtend hebben we toch netjes in samenwerking met de reisorganisatie geregeld dat we naar een ander hotel konden verhuizen. Een mooi, maar vooral schoon en gastvrij hotel; daar waren we heel erg blij mee. 

Laos: het land waar de dieren op straat lopen
Koeien, waterbuffels, geiten, kippen, hanen, honden, katten, hagedissen en salamanders. Alle dieren lopen in Laos gewoon op straat. Het lijkt wel een grote openlucht kinderboerderij. Onze grote dierenvriend Joni vindt het geweldig en wil het liefst alle dieren aaien. Hidde is soms wat angstiger, maar roept alle dieren bij naam en doet alle dierengeluiden na. Dit zien we vooral als we van de gebaande paden gaan. Bijvoorbeeld tijdens een tochtje met een pick-up truckje door de omgeving rond Vang Vieng. Helaas reizen we in het droge seizoen, dus alles is een grote stoffige zandbak en de rijstvelden staan ook helemaal droog. 

Verder kiezen we er in Vang Vieng voor om een kajaktour te maken door de prachtige natuur van Vang Vieng. Vroeger stond deze regio bekend om zijn wilde ‘tube’ tochten. Je kon in een autoband de rivier afdrijven en bij allerlei barretjes stoppen voor drank- en drugsspelletjes. De hele rivier lag vol met backpacktoeristen op autobanden. Dit liep enkele jaren geleden de spuigaten uit met ernstige ongelukken tot gevolg. Dus heeft de regio ingegrepen. Je mag tegenwoordig nog wel tuben, maar alcohol en drugs is verboden. Het animo is hierdoor enorm afgenomen. De rivier is dus niet meer overladen met autobanden. Kajakken is daarvoor in de plaats gekomen. En het is de moeite waard. Verspreid over twee kajaks gingen we de rivier op. Joni bij papa, Hidde bij mama en een bootmannetje. Gelukkig was het een dag met flink wat bewolking; dus even een dagje geen volle zon op ons gezicht. 

Vientiane als afsluiting van Laos
Door ons reisbureau Rama Tours waren we al gewaarschuwd dat Vientiane niet de meest sfeervolste Aziatische hoofdstad is. We hadden dus van te voren geen hoge verwachtingen van deze stad. En dat was maar goed ook, want echte top bezienswaardigheden ontbreken in de stad. Desondanks hebben we een dagje lekker rondgelopen door de stad. Het zijn de kleine dingen die het toch bijzonder maken. We zagen wederom enkele mooie koloniale panden, kwamen weer even tot rust bij enkele tempels, zijn lekker gaan lunchen bij een goede Franse bakker en bezochten de veel te drukke avondmarkt. Wat wij wel enorm leuk vonden, was ons bezoekje aan het Boeddha Park. Eigenlijk was het een kitscherige beeldentuin vol met Boeddhistische en Hindoeïstische beelden. Maar het was een leuk uitstapje voor de kinderen. Ze konden er rondrennen en ze keken hun ogen uit naar alle fantasierijke beelden. 

En daarmee sloten we Laos, ons derde land van onze reis, af. Laos had dus een aantal tegenvallers door de vertraging en het ongedierte. Maar dat heeft er niet voor gezorgd dat we er niet van genoten hebben. Vanwege de kinderen zijn we niet echt van de gebaande paden geweest. Laos heeft zeker weten veel meer te bieden dan de drie stadjes die wij hebben bezocht. Maar wie weet in de toekomst... Je moet wat te wensen overlaten. 

Manilla: stad van de fastfood en files
We laten het pracht en praal van het overwegend Boeddhistisch Zuidoost Azië achter ons. The Philippines: here we come! We starten de Filipijnen met een bliksembezoekje aan de hoofdstad Manilla. Man, man... wat een stad. Een stad waar al het verkeer 24 uur per dag helemaal vast staat. Waar de sloppenwijken en mega luxe, hoge kantoor- en flatgebouwen naast elkaar staan. Waar je langs de weg alleen maar fastfoodketens ziet. Waar mensen elkaar allemaal ontmoeten in de door de airco’s ijskoud gekoelde mega grote shoppingmalls. Waar super stoere en mooi versierde, verlengde jeepneys als openbaar vervoer dienen. Waar in de Intramuros (de oude binnenstad) enkele mooi bewaarde kerken en oude panden te zien zijn. Maar waar de charme toch enigszins ontbreekt; of wij hebben het niet gezien. 

Bij aankomst in de stad horen we dat we een hotel-upgrade krijgen. De reden is ons nog altijd niet duidelijk, maar je hoort ons niet klagen. We mochten naar een super deluxe 5-sterrenhotel. Bij aankomst zijn we overdonderd door enerzijds de enorm strenge bewaking met grote geweren en drugshonden en anderzijds door de mega grote, glimmende lobby. Joni verwoordde het het mooiste: “het lijkt hier wel een vliegveld”. Voor ons was het hotel eigenlijk iets te luxe en te zakenlijk. En dat uitte zich tijdens de eerste avond op hilarische wijze. De kinderen waren moe na een lange reisdag en gingen dus vroeg slapen. Wouter en Myrtille wilden in het restaurant van het hotel een hapje gaan eten. Maar bij de entree van het restaurant krijgen we van een medewerker echter te horen dat we niet naar binnen mogen op onze slippers en Wouter in zijn korte broek; Myrtille had gelukkig een jurkje aangetrokken. Na kort overleg laat de medewerker ons toch naar binnen. Maar.... we mogen niet aan een gedekte tafel zitten. Nee, ze maken speciaal voor ons een plekje aan de bar van de open keuken. Ach, wij vonden het totaal niet erg. Het was juist super leuk om een kijkje in de keuken te hebben. En het eten was erg smakelijk. Al met al hebben we er enorm om gelachen en hadden we een topavond! 

Groen en grijs Zuid-Luzon
Blij dat we Manilla achter ons mogen laten, zakken we af naar het zuiden van het hoofdeiland Luzon. Zodra we de files van Manilla achter ons hebben gelaten, wordt het land steeds groener en groener. Onze eerste stop brengt ons naar het plaatsje Pagsanjan. Hier maken we de volgende dag in de vroege ochtend een geweldige boottocht over de Magdapio rivier. De woorden die in ons opkomen zijn: weergaloos, subliem en magnifiek. Wat begon als een rustig kanotochtje, werd een onvergetelijke ervaring. Je denkt ‘simpel’ naar een watervalletje te gaan varen. Maar gaandeweg werd de rivier steeds ruiger en de natuur werd steeds groener, grilliger en ongerepter. Je hoort alleen maar junglegeluiden om je heen. En respect voor onze lokale bootmannen, die al peddelend ons door de jungle varen en die om de haverklap uit de boot moesten springen om onze kano’s stroomopwaarts over de stenen, boomstronken, bamboo en stroomversnellingen te trekken. Wat een pittige job! En dan ineens sta je voor een waterval. Wow! Wouter klimt zelfs nog op een vlot om onder de waterval door te varen. Het water valt als een stevige massage op z’n rug. Wat een ontzettend mooi stukje aarde hebben we gezien. En wat mooi dat hier nog geen grote massa’s toeristen komen. Houden zo! 

Daarna gaan we door naar Tagaytay dat als uitvalsbasis dient voor een bezoek aan de Taal Vulkaan. Deze vulkaan is gelegen in een dramatisch grijs landschap en waarvan wordt gezegd dat het de kleinste actieve vulkaan ter wereld is. En zoals de lokale bevolking het grappig zegt: “Taal Volcano is an island within a lake, on an island within a lake, on an island!”. Ja ja, denk daar maar eens over na.... De uitleg is: Taal Volcano is an island within a lake (Crater Lake), on an island (Volcano Island) within a lake (Lake Taal), on an island (Luzon). Anyway... Vanuit het hogergelegen Tagaytay dalen we met een taxi af naar het meer. Daar stappen we op een bootje en na zo’n 20 minuten varen komen we aan op Volcano Island. Om de top van de Taal Vulkaan te bereiken zijn er twee opties: te voet of per paard. We besluiten te voet naar boven te gaan via het grijze (door het vulkanische as), stoffige pad. Wouter gaat met Hidde in de draagzak in zijn eigen tempo omhoog. Terwijl Myrtille Joni in een langzamer tempo mee op sleeptouw neemt; ze zien wel hoe ver ze komen. Het is een pittige, uitdagende klim. Met name de grote hoeveelheid as zorgde ervoor dat de grond zacht was en moeilijk te bewandelen. Ook de enorme hitte zorgde voor een extra uitdaging. Onderweg zijn - op enkele rustplaatsen na - nauwelijks schaduwplekken te vinden. Maar ook de grond is enigszins warm doordat het een actieve vulkaan is, dit zorgt voor een vochtige atmosfeer. Dus het zweet gutst van je lijf en je huid voelt alsof het geroosterd wordt terwijl je stof aan het happen bent. Wouter bereikt samen met Hidde na 45 minuten de top. Eenmaal boven genieten ze, onder het genot van een welverdiend biertje en een fanta, van het prachtige uitzicht over het kratermeer in de Taal Vulkaan met zijn blauwgroene kleur. Joni had het wat zwaarder, dus Joni en Myrtille hebben de top niet gehaald. Desondanks zijn we super trots op Joni dat ze de zware klim voor meer dan de helft op eigen kracht heeft afgelegd (wetende dat je ook nog terug moet lopen). Vanaf een rustplaats konden zij ook genieten van een prachtig uitzicht; maar het daadwerkelijke kratermeer hebben zij dus niet gezien. 

Wist je dat... 
- ... we stiekem toch best wat moeten sjouwen met onze kinderen en bagage.
- ... Wouter probeerde in Krabi zijn zakmes mee te ‘smokkelen’ in de handbagage. Hij was het vergeten in z’n backpack terug te stoppen. Bij de douane moest hij van de beveiliging z’n zakmes weggooien. Andere optie was het zakmes voor €4 als een ingeseald pakketje met het vrachtvervoer mee laten gaan. Ach, het was het proberen waard. En ja hoor: in Luang Prabang kwam het mini pakketje gewoon op de bagageband voorbij.
- ... Wouter en Myrtille moe worden van alle “waarom”-vragen van Joni.
- ... Wouter zich ‘s morgens bij het ontbijt enorm ergert aan het getreuzel en trage eten van Myrtille en de kinderen.
- ... we in Manilla vanuit het hotel 7 kilometer moesten rijden naar de Intramuros en we hier met een taxi 1:10 uur over hebben gedaan. En we kregen er in deze oververhitte taxi ook twee kakkerlakken gratis bij. Echt een verschrikkelijke taxirit!
- … Hidde in de taxi in Manilla de hele tijd “wiebel wiebel” zegt. Alle taxichauffeurs proberen hier als een dolle door het verkeer te rijden. Het is vol gas geven en dan weer kei hard op de rem trappen. En dat op een gatenkaas – “bumpy road” – wegdek. Dus je snapt: het lijkt alsof we in een achtbaan zitten.
- ... we bij de kassa in de supermarkt in Manila een strippende Hidde bij ons hadden. Wij stonden de boodschappen af te rekenen en in te pakken en ineens trekt meneer z’n hemdshirt uit en laat z’n broek tot z’n knieën zakken.
- ... de archipel Filipijnen uit circa 7100 eilanden bestaat. Hiervan is slechts een kwart permanent bewoond. Ideaal om te eilandhoppen dus. Maar veel te veel om alles te zien.
- ... we veel profijt hebben van de app “maps.me” op onze telefoon. Zonder internet hebben we zo overal een actuele en gedetailleerde plattegrond bij ons.
- ... Joni bij ieder vliegveld standaard vraagt: gaan we met de trap naar het vliegtuig, of via de “smurf”? 

Lieve reisgroetjes,
Wouter, Myrtille, Joni en Hidde